Château B...and then came da Police

Ditmaal was Château B aan de beurt om bezocht te worden.


Een kasteel in het bezit van enkele ronkende namen gedurende de jaren heen. Argentau, Eynatten, Carton de Wiart, enz...zijn er daar enkele van. Koning Albert 1 kwam er trouwens graag op de koffie samen met Elisabeth. Om dan de Maas over te varen en een beetje te gaan klimmen op de lokale rotsen...tot die fatale dag dan toch. Tot zover la petite histoire.
Op het domein staat wat speelgoed te roesten...


...en in het schuurtje kun je nog even verpozen...


...alvorens aan te bellen om te zien of er iemand thuis is...


Niet dus, geen nood...we kijken zelf wel wat rond. Aan de achterzijde, de terraskant, ligt een oude pop op de trap...


Een collega fotograaf zal die daar wel neergepoot hebben want authentiek kan het niet zijn, maar wel mooi. Even genieten van het zicht op het terras...


Het ganse kasteel is vakkundig dichtgetimmerd en we geraken niet binnen. Onder het terras is een soort gangetje en daar vinden we vensters van de kelder. Op het moment dat we die vensters beter bekijken merk ik een beweging op. Een witte politiewagen rijdt ons op 5 meter voorbij en stopt. Een portier gaat open en voetstappen zijn op het grind te horen. Wij zitten daar mooi, muisstil onder het terras. Mijn fototoestel hou ik klaar om mijn eigen arrestatie te documenteren...maar de politiewagen vertrekt weer. We vertrouwen het zaakje niet helemaal, die agenten zijn niet van gisteren maar wij ook niet, en blijven veiligheidshalve nog 20 minuten verdoken zitten. Dat die ons niet ondekt hebben...Het gehucht waar het kasteel staat telt 8 huizen waarvan 2 bordelen en dan nog de arm der wet bellen zeg! Heel nipt deze keer.
Verdere avonturen lonken, 15 km verder is een crypte die de moeite waard moet zijn om te verkennen...


...maar ook hier is alles potdicht. Erin geraken zou mogelijk moeten zijn, eruit echter zou een ander paar mouwen kunnen wezen...


Spijtig maar helaas. De andere, spectaculaire, crypte hadden we vorig jaar al gedaan dus de ontgoocheling valt best mee. Nu we hier toch zijn kunnen we evenzeer wat rondkijken. Druk bezet is dit veld...


Wat krijgen de nabestaanden hier te horen? "Zoek maar een vrij plekje en onderhouden hoeft hier ook al niet"...


Ook de dierbare welgestelde overledenen worden hier precies aan hun lot overgelaten...


Deze man keek me precies constant aan, een vreemd gevoel...


Nieuw voor mij was hier wel de aanwezigheid van Italiaanse oorlogsgraven...


Dit beeld van een vroom meisje met grote neus is hier wat misplaatst, de (stripfiguur)stijl alleen al...


Het doorknippen van deze mevrouw hare levenslijn wordt nog eens beeldig getoond...


Volgende halte is SNCB Ronet, een verlaten remise van de spoorwegen...


In 1979 gebeurde er hier een explosie en sindsdien is het gebouw verlaten...


...douchen enkel op eigen risico...


Resten van een verleden...


Toch wel een statig gebouw...


Het is weer goed geweest op deze trip en de fles Château Fisheye...


laat zich best wel smaken met zijn wel heel toepasselijke naam...